អ្នកមានសេចក្ដីបរិសុទ្ធ ទើបគួរគ្រងសំពត់កាសាវពស្ដ្រ

ពុទ្ធវចនៈក្នុងធម្មបទ គាថាទី ៩-១០

អ្នកមានសេចក្ដីបរិសុទ្ធ ទើបគួរគ្រងសំពត់កាសាវពស្ដ្រ
THE PURE ARE WORTHY OF THE YELLOW ROBE BUT NOT THE IMPURE

अनिक्‍कसावो कासावं, यो वत्थं परिदहिस्सति।
अपेतो दमसच्‍चेन, न सो कासावमरहति॥
यो च वन्तकसावस्स, सीलेसु सुसमाहितो।
उपेतो दमसच्‍चेन, स वे कासावमरहति॥

អនិក្កសាវោ កាសាវំ, យោ វត្ថំ បរិទហិស្សតិ;
អបេតោ ទមសច្ចេន, ន សោ កាសាវមរហតិ។
យោ ច វន្តកសាវស្ស, សីលេសុ សុសមាហិតោ;
ឧបេតោ ទមសច្ចេន, ស វេ កាសាវមរហតិ។

បុគ្គលកិលេសក្រាស់ ប្រាសចាកការទូន្មានខ្លួន គ្មានសច្ចៈ ទោះជាគ្រងសំពត់កាសាវពស្ត្រ ក៏មិនសមគួរនឹងគ្រងសំពត់កាសាវពស្ត្រឡើយ ។
ឯបុគ្គលអស់កិលេសហើយ តម្កល់ខ្លួនមាំល្អក្នុងសីលទាំងឡាយ មានការទូន្មានខ្លួននិងមានសច្ចៈនោះឯង ទើបសមគួរនឹងគ្រងសំពត់កាសាវពស្ត្រ ។

Anikkasāvo kāsāvaṃ, yo vutthaṃ paridahessati
Apeto damasaccena, na so kāsāvaṃ arahati.
yo ca vantakasāv’assa, sīlesu susamāhito
Upeto damasaccena, sa ve kāsāvaṃ arahati.

Whoever, unstainless, without self-control and truthfulness, should don the yellow robe, is not worthy of it.
He who is purged of all stain, is well-established in morals and endowed with self-control and truthfulness, is indeed worthy of the yellow robe.
—————————————–

Story រឿងព្រះទេវទត្ត

On a majority vote people presented a costly robe to the Devadatta, in presence to the Venerable Sāriputta, the first chief disciple of the Buddha. Some devout followers, seeing him wearing it, remarked that he was not worthy of it. Buddha pointed out that in a previous birth too he had done likewise and explained who was worthy of wearing the emblem of the saintly disciple.

សម័យមួយ ព្រះអគ្គសាវ័កទាំងពីរបានទៅកាន់ក្រុងរាជគ្រឹះ អ្នកក្រុងរាជគ្រឹះនាំគ្នាថ្វាយអាគន្ដុកទានជាច្រើន កុដុម្ពីម្នាក់បាននាំយកសំពត់ស្អាតមានតម្លៃថ្លៃមួយមកចូលបុណ្យ មហាជនប្រជុំគ្នាគិតថា សំពត់នេះគួរប្រគេនចំពោះព្រះសារីបុត្រឬព្រះទេវទត្ត? ទីបំផុត សំពត់នោះបានដល់ព្រះទេវទត្ត ។ គ្រានោះមានភិក្ខុមួយរូបបានចេញពីក្រុងរាជគ្រឹះទៅកាន់ក្រុងសាវត្ថី បានក្រាបបង្គំទូលឱ្យព្រះដ៏មានព្រះភាគទ្រង់ជ្រាបអំពើរឿងនេះ  ព្រះអង្គបានត្រាស់ថា មិនត្រឹមតែក្នុងកាលនេះប៉ុណ្ណោះទេ ដែលទេវទត្តគ្រងសំពត់កាសាវពស្ត្រ ដែលមិនសមគួរដល់ខ្លួន សូម្បីតែក្នុងអតីតកាល ទេវទត្តក៏ធ្លាប់គ្រងសំពត់កាសាវពស្ត្រដែលមិនសមគួរដល់ខ្លួនដែរ ហើយព្រះអង្គបាននាំរឿងអតីតមកសម្ដែងថា

ក្នុងអតីតកាល ព្រះពោធិសត្វកើតជាស្ដេចដំរី មានដំរីជាបរិវារជាច្រើន អាស្រ័យនៅក្នុងព្រៃ ចំណែកទេវទត្តកើតជាព្រានព្រៃ បានយកសំពត់កាសាវពស្ត្រមកស្លៀកបន្លំខ្លួនជាព្រះបច្ចេកពុទ្ធ ពួកដំរីដែលដើរមកឃើញហើយគិតថាជាព្រះបច្ចេកពុទ្ធក៏នាំគ្នាថ្វាយបង្គំហើយដើរទៅៗ ទេវទត្តក៏លបចាំសម្លាប់ដំរីជាបរិវាររបស់ព្រះពោធិសត្វ ដែលដើរយឺតយូរនៅក្រោយគេ យកភ្លុកនិងសាច់ទៅលក់ចិញ្ចឹមជីវិតរៀងមក ព្រះពោធិសត្វសង្កេតឃើញចំនួនបរិវាររបស់ខ្លួនចេះតែថយចុះៗ ក៏កើតសង្ស័យថា អន្ដរាយមុខជាកើតឡើងអំពីបុរសឃ្លុំសំពត់នៅកន្លែងមួយនោះ ដើម្បីនឹងចាប់បុរសនោះ ព្រះពោធិសត្វឱ្យបរិវាររបស់ខ្លួនដើរទៅមុន ចំណែកខ្លួនបង្អង់ដើរយឺតយូរនៅខាងចុងគេ ។ ព្រាននោះ កាលដំរីនីមួយៗ ថ្វាយបង្គំហើយក៏ដើរទៅៗ ឃើញព្រះមហាសត្វកំពុងដើរមក ក៏ចេញពីចីវរបោះលំពែងចេញទៅ ​ព្រះមហាបុរសមានសតិ ថយគេចលំពែងហើយ ស្ទុះទៅយកប្រមោយចាប់រួបបុរសនោះដែលរត់ទៅពួនក្រោយដើមឈើ បម្រុងនឹងបោកសម្លាប់ តែឃើញសំពត់កាសាវពស្ត្រជាទង់ជ័យព្រះអរហន្ដ ក៏ឈប់បង្អង់នៅ ហើយបានពោលទូន្មានដោយគាថាដូចដែលផុស្ដខាងលើនេះ ។
——————————————

Source: Dhammapada: yamaka vagga; 9^th and 10^th gāthā,
Translated with brief stories by Nārada Thera (2522-1978)

ប្រែពីបាឡីជាភាសាខ្មែរដោយ តាអារាមប៊យ
១៥ កក្កដា ២០១៩