| កញ្ជើវាធ្លុះទើបជ្រុះទ្រព្យបាត់ | ការមិនប្រយ័ត្នទើបបាត់របស់ |
| អវិជ្ជានាំកាយឲ្យឆ្ងាយសប្បុរស | ចិត្តមិនត្រង់ស្មោះលេចចូលតណ្ហា។ |
| ចាក់ទឹកមិនពេញព្រោះពាងធ្លុះគូទ | ឥតដែលលាងជូតទើបវាមិនភ្លឺ |
| ខ្លួនសុទ្ធតែក្អែលម៉ែស្តីមិនឈឺ | ស្បែកគ្មានពន្លឺព្រោះក្អែលរុំកោះ។ |
| ចិត្តដែលធ្លុះធ្លាយភាយចូលកិលេស | មានរន្ធដូច្នេះទើបមិនចេះគ្រប់ |
| ទោះបីរកបានទាំងថ្ងៃទាំងយប់ | មិនអាចបញ្ឈប់លោភៈនោះឡើយ។ |
| ចុកគូទកញ្ជើរើមើលបាតពាង | ឆ្វេងស្តាំចំហៀងឲ្យបានជិតល្អ |
| រន្ធតូចរន្ធធំកុំឲ្យចំហ | អ្នករែកត្រេកអរព្រោះទឹកឆាប់ពេញ |
| ពាងជិតទឹកពេញបណ្តេញមោហៈ | ស្ទាក់ផ្លូវទោសៈដោយមិនប្រហែស |
| បិទស្នាមលោភៈដែលមានបែកប្រេះ | ទើបពួកកិលេសអស់តម្រិះចូល។ |
| ចិត្តធ្លាយបានបិទជីវិតមានន័យ | កិលេសភិតភ័យលែងហ៊ាននៅជិត |
| បញ្ញាកើតឡើងព្រោះស្តាប់បណ្ឌិត | ផ្លូវឆ្ងាយប្រែជិតងងឹតប្រែភ្លឺ។ |
| ភ្លឺឡើងកាលណានេត្រាមើលច្បាស់ | ព្រះធម៌ល្អល្អះចិញ្ចាចចិញ្ចែង |
| ឱវាទព្រះពុទ្ធគួរឲ្យស្ងប់ស្ងែង | ទ្រង់ត្រាស់សម្តែងប្រោសយើងគ្រប់គ្នា។ |
ដកស្រង់ចេញពីសៀវភៅកំណាព្យព្រះធម៌ ភាគ១០
និពន្ធដោយលោក ឧបាសក អោក បូរ៉ា
Facebook Comments
Copyright ©2007- 2024 វត្តខេមររតនារាម-WatKhemaraRatanaRam | 3606 47th Street, San Diego, Ca 92105 (U.S.A.) ការផ្សាយរបស់ពុទ្ធិកសមាគមខ្មែរ វត្តខេមររតនារាម ប្រចាំក្រុង សាន់ ឌីអេហ្គោ