| ទឹកមួយប្រលង់កុំក្បង់នឹងដៃ | នាំឱ្យចង្រៃល្អក់វរវឹក |
| គួរលុតជង្គង់បង្អោនក្រេបផឹក | មេ្ដចបានមួយក្អឹកបំបាត់ខះក។ |
| ជីវិតមានតិចកុំបិចធើ្វបាប | ថ្នាក់ថ្នមសុខភាពសម្រាប់សាងល្អ |
| សន្សំរឿងស្អាតសង្វាតធម៌ស | ឱ្យដូចជាស្កររក្សារសផ្អែម។ |
| ទឹកស្អុយទឹកជ្រាំផ្សំបានជាជី | គ្រាប់ស្វាយចន្ទីលីងទទួលភ្ញៀវតុ |
| ត្រីស្អុយត្រីហើមផ្សំធើ្វប្រហុក | ធម៌នៅនឹងមុខសំកុកដល់ណា។ |
| លុយអើយៗលុយ | មិនក្រអូបមិនស្អុយ | ជាទីរាប់អាន |
| ទំរាំលុយដាច | ធើ្វម្ចាស់ប៉ុន្មាន | រ៉ាប់ចេះតែបាន |
| ឥតមានប្រកែក។ | ||
| ទោះខ្វិនទោះខ្វាក់ | អ្នកមានផុតថ្នាក់ | ឬធុនដងវែក |
| ឱ្យតែស្មោះស្ម័គ្រ | ប្រាក់មិនដែលស្រែក | ទល់ខ្លួនរហែក |
| បាត់បង់រូបកាយ។ | ||
| ចំណែកនាងមាស | រាប់អានដោយផ្ទះ | ឬយល់ភក្រ្តា |
| ទាល់តែអ្នកមាន | ទើបមាសប្រាថ្នា | អ្នកក្រឡេឡា |
| មាសថាទេៗ។ | ||
| រីឯនាងពេជ្រ | រស្មីព្រេចៗ | អន្រ្ទើសលើសគេ |
| អ្នកមានព្រួលៗ | ពេជ្រថាទេៗ | ពេជ្រថាទាល់តែ |
| ម៉ាក្សសឺដេសវ៉ុលវ៉ូ។ |
កំណាព្យនិពន្ធដោយៈ ធម្មាចារ្យ ឆឹង កាន
🔸Last Updated កំណែចុងក្រោយ on September 13, 2024
Facebook Comments
