បើចង់សម្លឹងឱ្យបានឆ្ងាយ
| បើកភ្នែកមើលឃើញត្រឹមជើងមេឃ | បិទវិញឃើញប្លែកឆ្លងពិភពរប់ភាសា |
| ឆ្លងយុគសម័យឆ្លងជាតិគ្រប់ | ឃើញក្រៅក្នុងសព្វមិនខ្វះអ្វី ។ |
| និពន្ធសំណេរស្មេរសំណៅ | សង្កេតរាងរៅត្រឹមភ្នែកវៃ |
| យល់ត្រឹមសំបកខ្វះខ្លឹមន័យ | ចង់ជ្រៅសេចក្តីបិទភ្នែកគិត ។ |
| បើកភ្នែក្មឃើញតូចបិទក្លាយធំ | ប្រមូលអារម្មណ៍មកពិនិត្យ |
| សម្លឹងអ្វីៗដោយគំនិត | វិភាគល្អល្អិតក្រិត្យអត្ថរស ។ |
| កុំមើលដោយភ្នែកវាយសំបក | យើងច្បាស់ប្រែខកដឹងមិនអស់ |
| បិទភ្នែកគិតវិញមើលខ្លឹមយស | ពិចារណ៍អត្ថរសច្រោះល្អិតល្អន់ ។ |
| នោះយើងនឹងឃើញជ្រៅវែងឆ្ងាយ | ឃើញទាំងរូបកាយមិនមានអន់ |
| ទាំងដួងព្រលឹងវិញ្ញាណក្ខ័ន្ធ | ខ្លឹមរសសំខាន់អស់សេចក្តី ៕ |
និពន្ធដោយៈ អ្នកស្រី កែវ ច័ន្ទបូរណ៍ Keo, Chanbo
