កតញ្ញុតា
ភាវៈនៃអ្នកដឹងគុណ
បទកាកគតិ
| កតញ្ញុតា | មានន័យប្រាប់ថា | ជនកតញ្ញូ |
| ត្រូវតែប្រព្រឹត្ត | តាមបែបគំរូ | ដែលព្រះជាគ្រូ |
| ប្រាប់ឱ្យតបគុណ ។ | ||
| មាតាបិតា | គ្រូឧបជ្ឈាយ៍ | សុទ្ធតែស្រែបុណ្យ |
| ជនណាក៏ដោយ | ដែលគេមានគុណ | ក៏ជាស្រែបុណ្យ |
| ដែលត្រូវសាបព្រោះ ។ | ||
| បណ្តុះពូជបុណ្យ | ក្នុងស្រែជាគុណ | វកុំឱ្យមានមោះ |
| បុណ្យនឹងកើតកើន | ចម្រើនឥតខ្ចោះ | ត្រូវមានចិត្តស្មោះ |
| កុំលុបគុណចោល ។ | ||
| កុំគ្រាន់តែថា | មាតាបិតា | មានគុណជាគោល |
| មាត់ថាត្រូវតប | គុណកុំច្បោលៗ | ធ្វើដែរស្រោលៗ |
| សោះតែគេថា ។ | ||
| ជនអ្នកតបគុណ | ព្រះពុទ្ធមានបុណ្យ | ទ្រង់ត្រាស់ទេស្នា |
| សរសើរញឹកញយ | មានក្នុងសាស្ត្រា | គម្ពីរដីកា |
| គួរយើងចងចាំ ។ | ||
| ចេះចាំហើយធ្វើ | ដោយចិត្តអើពើ | ឱ្យស៊ប់ឱ្យស៊ាំ |
| ឱ្យស្និទ្ធនឹងគុណ | គុណតែងថែទាំ | ពុំមែនខ្ទេចខ្ទាំ |
| ព្រោះតបគុណទេ ។ | ||
| ជនមានចិត្តខ្សោយ | ច្រើនតែធ្វេសធ្លោយ | រមិលគុណគេ |
| អាងព្រេងសំណាង | ពីក្នុងបុព្វេ | ប្រហែសធ្វេសទ្វេ |
| ព្រងើយកន្តើយ ។ | ||
| អ្នកប្រាជ្ញប្រាប់ថា | ជនប្រុសស្រីណា | លុបគុណចោលហើយ |
| ជនប្រុសស្រីនោះ | ពុំមានសុខស្បើយ | យូរប៉ុន្មានឡើយ |
| រែងតែធ្លាក់ខ្លួន ។ | ||
| កំពុងបានសុខ | ស្រាប់តែមានទុក្ខ | ចេញមុខផ្ទួនៗ |
| ឱ្យផលកំណាច | ឃោរឃៅឥតស្ងួន | ទោសមកពីខ្លួន |
| រមិលគុណគេ ។ | ||
| ទេព្តោគខឹង | ព្រោះខ្លួនរឹងត្អឹង | អាងបុណ្យបុព្វេ |
| ទោសបច្ចុប្បន្ន | ជិះជាន់ឥតល្ហែ | ភ័ព្វព្រេងបុព្វេ |
| បើមានក៏ផ្អាក ។ | ||
| ទោសរមិលគុណ | រារាំងមុខបុណ្យ | ព្រេងឱ្យសម្រាក |
| បង្អង់ឈប់សិន | បាបថ្មីវិបាក | ឱ្យផលឥតស្រាក |
| ព្រោះបានឱកាស ។ | ||
| បុណ្យបាបចាស់ថ្មី | តែងតែរំពៃ | ពុំមែនផ្តេសផ្តាស |
| កាលមានចន្លោះ | ត្រូវពេលសស៊្រាស | ហាក់ដូចប្រកាស |
| ប្រាប់ថាត្រូវអញ ។ | ||
| ចេញមុខផ្តល់ផល | សុខទុក្ខឱ្យដល់ | ជនដែលកកាញ់ |
| កសាងបង្កើត | កំណើតជាអញ | អញជាសម្លាញ់ |
| ត្រូវអញបានផល ។ | ||
| រីបុណ្យឬបាប | ដែលមានសភាព | ជាកម្មតែងផ្តល់ |
| សុខទុក្ខឱ្យជន | អ្នកធ្វើឱ្យដល់ | នូវក្តីសល់វ៉ល់ |
| ឬក្តីសុខសាន្ត ។ | ||
| បាបតែងរារាំង | បុណ្យឱ្យនៅគាំង | ផ្អាកសិនពុំបាន |
| ចេញមុខឱ្យផល | ជាសុខសម្រាន្ត | អ្នកធ្វើតែងបាន |
| ទទួលរងទុក្ខ ។ | ||
| បុណ្យក៏រារាំង | បាបឱ្យនៅគាំង | ផ្អាកពុំចេញមុខ |
| ព្រោះមានឱកាស | បុណ្យផ្តល់ក្តីសុខ | សុទ្ធតែមានមុខ |
| ទីទៃពីគ្នា ។ | ||
| ហេតុនោះគួរជន | កុំនៅទម្រន់ | ក្នុងក្តីខ្ជីខ្ជា |
| គួរកសាងបុណ្យ | មានគុណមហិមា | ទើបបានឈ្មោះថា |
| អ្នកស្រឡាញ់ខ្លួន ៕ |
កំណាព្យនិពន្ធដោយៈ
សម្តេចព្រះសង្ឃរាជ ជួន ណាត ជោតញ្ញាណោ
– វត្តឧណ្ណាលោម, ភ្នំពេញ ថ្ងៃទី២៦ ខែធ្នូ ព.ស. ២៥១២ – គ.ស. ១៩៦៨
🔸Last Updated កំណែចុងក្រោយ on November 10, 2024
Facebook Comments
